Znamy już laureata Jarocińskich Rytmów Młodych!
Konkurs dla debiutujących wykonawców wygrał warszawski zespół Strażacy. To oni
będą suportem gwiazdy ostatniego dnia Jarocin Festiwalu, formacji Slayer.
Jurorzy konkursu (wśród nich m.in. Leszek Biolik z
zespołu Republika) wyróżnili Strażaków za wyjątkowo oryginalne teksty i styl,
który sam zespół określa jako śmieszcore. O tym jak bardzo luźne podejście do
muzyki ma zespół, niech zaświadczy to, że „grają muzykę dla mew i waleni”, co
sami przyznają na swojej stronie internetowej.
Krzysztof Klejnowski na basie
BRAWO SYNKU!
Zespół Strażacy tworzą Tomek Buga , Olek Kwapień,
Krzysiek Klejnowski i Marcin „Perek” Chrzan. Tuż po odebraniu nagrody
powiedzieli, że supportowanie Slayera jest dla nich ogromnym wyróżnieniem.
„Byłoby super spotkać za sceną Toma Araya” - przyznają muzycy.
Ale koncert przed Slayerem to nie wszystko. Jako
zwycięzcy Strażacy otrzymali również możliwość wydania i nagrania swojej
debiutanckiej płyty oraz statuetkę Złotej Kosy. Poza główną nagrodą jury
przyznało również wyróżnienia; uhonorowano nimi formacje Indespair oraz
Cowshed.
Wiktoria Wielińska
Artykuł
powstał w ramach warsztatów dziennikarskich "Jarocin Krytyczny",
wspieranych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Zwycięzcy otrzymują nagrodę i grają:
Wielu miłośników Tatr uważa je za jedyne, prawdziwe
góry w Polsce. Usłyszałem kiedyś od zagorzałego Tatro-fanatyka złośliwy
komentarz, kiedy powiedziałem, że mój plecak nazywał się „Beskidy”.
– Bez czego? – zapytał. Udał, że nazwa innego pasma
górskiego nic mu nie mówiła.
Willa "Oksza" fot. Dionizy Kurz
A jeśli Tatry, to Zakopane. Odkryte dla ludzi nauki
i kultury przez Tytusa Chałubińskiego, wspaniałego lekarza oraz miłośnika gór i
przyrody. Od końca XIX w. do momentu wybuchu II Wojny Światowej odwiedzali
Zakopane wspaniali artyści, na przykład: Jan Kasprowicz, Kazimierz
Przerwa-Tetmajer, Karol Szymanowski, Władysław Orkan, Stanisław Ignacy
Witkiewicz i wielu, wielu innych. Mam nadzieję, że trasy letnich szlaków
przynajmniej niektórych z czytelników tego posta zaprowadzą do Zakopanego.
Jeśli tak będzie, to zgodnie z tytułem, który jest cytatem z piosenki zespołu
Sztywny Pal Azji, apeluję: spacerujcie po Zakopanem!
Scena góralska, Zofia Stryjeńska,
fot. Dionizy Kurz
Polecam wszystkie przybytki kultury w tym mieście,
ale szczególnie zwracam uwagę na willę Oksza oraz na Galerię Władysława
Hasiora. Mam wrażenie, że obie pozostają nieco na uboczu tras turystycznych. Willa
Oksza jest galerią sztuki dwudziestowiecznej. Mieści się we wspaniałej,
drewnianej willi, którą wymyślił i naszkicował Stanisław Ignacy Witkiewicz, a
wykonali góralscy cieśle. Styl, który Witkacy propagował w swoich projektach w
tej okolicy nazwano właśnie „zakopiańskim”. W galerii dużo jest obiektów, które wiążą się tematycznie z Zakopanem i Tatrami. W muzeum pokazywane są malarstwo, grafika, rysunki,
rzeźby, fotografie, a nawet ciekawe plakaty i afisze. Są też ciekawostki, choćby zdjęcie z 1935
roku oryginalnie eksponowane na szybie okiennej, które przedstawia Antoniego
Słonimskiego z żoną podczas lekcji jazdy na nartach. Prezentowani w galerii artyści to
obok Witkacego: Leon Wyczółkowski, Wojciech Weiss, Konstanty Laszczka, a przede
wszystkim znowu modna Zofia Stryjeńska, której życie bardzo atrakcyjnie i interesująco opisała w
wydanej niedawno książce „Diabli nadali” Angelika Kuźniak.
Pamięci przyjaciela, Władysław Hasior
fot. Dionizy Kurz
Z kolei Galeria Władysława Hasiora jest jego autorską galerią. Ten artysta zdobywał nagrody na konkursach sztuki w wielu krajach całego świata. Wystawiał w Paryżu, Sztokholmie, Moss (Norwegia), Montevideo, Bochum, Sao Paulo, Kopenhadze, Sodertalje (Szwecja), Edynburgu, Aalborg (Dania), Menton (Francja), Meksyku, Malmo, Londynie, Helsinkach, Wiedniu, Berlinie, Budapeszcie, Moskwie, Frankfurcie, Tallinie i w kilkudziesięciu miastach w Polsce. Hasior nazywany był polskim Robertem Rauschenbergiem. Ten amerykański twórca wywarł wielki wpływ na nowoczesną sztukę światową, jako pierwszy wprowadzał rzeczywiste przedmioty do swoich obrazów nazywając to "combine painting". Władysław Hasior czuł się bardziej rzeźbiarzem, ale przez to, że pracował za żelazną kurtyną, nigdy nie stał się bardzo sławny, tak jak jego amerykański kolega.
Hasior pytał: "- jak przebić rzeźbą niebo? Nie ma na to odpowiedzi, ani w książkach, ani wśród ludzi - może jest w nierozłupanej jeszcze skale, w nierozdartej stali, a może między światłem, a cieniem. Bo słup prześwietlonej wody, wiatr i głos, szkło i włosy, kamień i czas, dym i prąd, wreszcie każda materia, która daje cień i ogień, może być tworzywem sztuki pod warunkiem, że wybierze ją, połączy lub rozerwie albo spali wolna i zuchwała fantazja." (1971)
